In 1976 opende het nieuwe Giovanni aan de Meidoornsingel in Rotterdam-Schiebroek. Het door architect ir. J. de Groof ontworpen en onder directie van ir. H. Lelieveldt gebouwde gezinsvervangend tehuis biedt plaats aan 24 mannen. Lelieveldt blijft tot aan zijn pensionering de huisarchitect van de stichting en ontwerpt alle dan nog nieuw te bouwen gezinsvervangende tehuizen van 'de Paus'. Architect Matthé Treijtel neemt hierna zijn taak over.

Tevens opende 'de Paus' in 1976 het vierde gezinsvervangend tehuis. Dit tehuis in Berkel en Rodenrijs kreeg de naam de Lansingh. Het  nieuwgebouwde pand is het eerste gemengde huis van de stichting. Het biedt plaats aan 24 mannen en vrouwen.

De kosten van de gezinsvervangende tehuizen worden voortaan via de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ) en dus uit de algemene middelen van het Rijk betaald. Daarmee komt een einde aan de bekostiging van deze zorg via de gemeenten. In 2006, met de komst van de Wet maatschappelijke ondersteuning, zijn de gemeenten weer verantwoordelijk voor de bekostiging van de extramurale zorg op hun grondgebied. De rijksoverheid formuleert erkenningsnormen voor gezinsvervangende tehuizen. Voortaan zijn veel zaken voor bewoners, groepsleiding en ouders officieel vastgelegd.